ze zijn nu 8 en 6, mijn kleinkinderen. het is de leeftijdscategorie van minder gemakkelijk poseren. jaren gaat zoiets goed. ze wennen aan het feit dat je maar één oog hebt - die lens dus. maar dan komt er een periode dat ze dat geposeer irritant gaan te vinden. als er een lens op hen gericht wordt, worden tongen uit- en vingers opgestoken.
vandaag heb ik een fotoreportage gemaakt van hun bezoek aan dat fantastisch leuke snoepwinkeltje van roos van der miessen aan de karrenstraat in den bosch (de bossche suikeroom), maar met veel foto's waarop vooral de jongste gekke bekken trok.
ach, opa neemt het maar voor wat het is. en na het ene avontuur volgde een wandeling door de stad en poseerden de kinders bij de poort in de waterstraat. en wat we hier dus vooral zien: ruggen.
ach, er komt vast wel weer een tijd dat ze recht in de lens kijken...
delen via...
- Klik om dit te e-mailen naar een vriend (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om op LinkedIn te delen (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om te delen op Telegram (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om te delen met Twitter (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om te delen op Facebook (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om te delen op WhatsApp (Wordt in een nieuw venster geopend)
Nou ik betwijfel het…..Ik was ook een wandelende flitspaal voor mijn kinderen. Tot op heden krijg ik ze nooit “normaal’ op de foto… Maar dat kan ook aan mij liggen natuurlijk!?
De ruggen zijn in ieder geval mooi, dat belooft wat over de voorkant!
prachtige ruggen – ik ben het helemaal met je eens, anjo.