vandaag heeft de heer willem-alexander van oranje nassau het holocaust namenmonument in amsterdam geopend. dat monument heeft veel voeten in de aarde gehad - maar daarover doe ik er hier verder het zwijgen toe. het is er. er staan 102.000 namen op van joden, sinti en roma die in de tweede wereldoorlog vanuit nederland de nationaal-socialistische vernietiging zijn ingestuurd.
ik vermoed dat geen van al die terreurslachtoffers familie van me is (hoewel je het natuurlijk nooit helemaal zeker weet), maar verwantschap, daar gaat het mij niet om. wel om het feit dat het overgrote deel van de joden in nederland is vermoord. absurd en niet te bevatten. twaalfduizend van hen maken deel uit van mijn verhaal. niet mijn eigen verhaal, maar het verhaal dat ik verte l als gids/rondleider van nationaal monument kamp vught. de twaalfduizend joden die in 1943/44 gevangen hebben gezeten in ‘konzentrationslager herzogenbusch’ en van wie uiteindelijk slechts enkele honderden de oorlog hebben overleefd.
terug naar het namenmonument. ik heb ervoor gekozen de naam van isaac van leeuwen (geboren 5-2-1865 in oss en op 78 jarige leeftijd vermoord in sobibor) van het holocaust namenmonument te adopteren omdat ik vaak over hem heb verteld, nota bene zonder hem of zijn familie te kennen. maar ik vertel jaarlijks het verhaal van isaac van leeuwen, zijn vrouw sien, zijn zoon hartog en diens dochter tijdens ‘open joodse huizen’ in den bosch. ik verhaal van hun geschiedenis in het huis waarin zij ooit woonden, aan de van der does de willeboissingel in den bosch, totdat dit door de nazi’s werd geconfisqueerd, een verhaal dat eindigt in sobibor (isaac en sien) en ‘ergens in oost europa’ (hartog). ik vertel het verhaal en heb zelf enig onderzoek gedaan naar hun geschiedenis, maar ik zie mijzelf als verteller toch wel erg als buitenstaander, een buitenstaander die is uitgenodigd om het verhaal te vertellen omdat de organisatie van ‘open joodse huizen’ hem kent van zijn vrijwilligerswerk voor herinneringscentrum nationaal monument kamp vught.
‘open joodse huizen’ heeft door corona twee jaar stil gelegen. als het volgend jaar in mei toch weer gehouden wordt, hoop ik er weer bij te zijn. en met mijn kleine bijdrage aan dit holocaustmonument, hoop ik me heel eventjes iets minder buitenstaander te voelen.
delen via...
- Klik om dit te e-mailen naar een vriend (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om op LinkedIn te delen (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om te delen op Telegram (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om te delen met Twitter (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om te delen op Facebook (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om te delen op WhatsApp (Wordt in een nieuw venster geopend)