heel snel wordt het donker door het over me heen schuivende loodgrijs. het begint plotseling ook hard te waaien. dan schiet ineens vanuit het zuidwesten de lage zon door en gat in de wolken en zie ik: een willink.
de kleur geel in het pleisterwerk en de manier waarop de sokkel wordt aangelicht ademen de magisch-realistische sfeer van bijvoorbeeld 'het gele huis' van kunstschilder carel willink. en bouwwerkjes als deze doen sowieso al denken aan die vele sokkels (al dan niet met beelden erop) in willinks schilderijen. zoiets krijg je dan als cadeautje zomaar ineens voorgeschoteld tijdens je wandeling. ik heb er wel snel voor moeten handelen, want na nog geen halve minuut was het toverachtige beeld verdwenen. de zon hield het helemaal voor gezien.