met een monochrome leica camera moet je alleen op stap gaan als je zeker weet dat je er geen spijt van krijgt dat je geen kleur kunt fotograferen. dat is een veel gehoord advies voor wie overweegt een camera te kopen die alleen zwart, wit en grijstinten in petto heeft. ik heb daar terdege over nagedacht vooraleer ik onlangs besloot mijzelf op een leica q2 monochrom te trakteren.
het probleem van spijt bij het ontbreken van kleur heb ik opgelost door mijn eerste fuji camera weer uit de kast te halen. het is de kleinste van de fuji's die ik bezit. hij past in m'n broekzak. ik neem 'm zo mee. maar hij is wel twaalf jaar oud. en dat is in de digitale wereld zoiets als een eeuw. maar oud of niet: wat is het nog steeds een geweldige camera! want... toch maar mooi dit landschapje vastgelegd.

fuji x100, velvia/vivid filmmode, 1/220 sec, f8.0, iso 200
#photography #fotografie #photo #foto #photographer #fotograaf #fuji_x100 #landschap #landscape

gerdi verbeet, oud-voorzitter van de tweede kamer, is bijna aan het eind van haar lezing bij de jaarlijkse sachsenhausen-herdenking als in de verte in de vijver van het reeburgpark in vught iets in beweging komt. een knobbelzwaan maakt zich trappelend en klapwiekend los uit het water en komt recht op de herdenkingsplechtigheid af vliegen, in een majestueuze vlucht. wie zal het mij kwalijk nemen dat ik mevrouw verbeet even voor mevrouw verbeet liet en het vizier richtte op deze prachtige vogel boven de hoofden van de leerlingen van de vughtse basisschool de springplank?
heel toevallig stond ik op de goede plek - ik vermoed dat veel van de bezoekers van de herdenking de zwaan überhaupt niet hebben zien overkomen. maar voor mij gaf deze opstijgende geweldenaar de bijeenkomst een bijzonder accent.
in het reeburgpark in vught worden elk jaar rond deze tijd de circa 1.400 nederlanders herdacht die in concentratiekamp sachsenhausen, ten noorden van berlijn, zijn omgekomen. gerdi verbeet was dit jaar de hoofdspreker.

aan de rand van de voormalige psychiatrische inrichting coudewater in rosmalen is deze prachtige oude begraafplaats met moeite terug te vinden. alsof de dood van weleer verbogen wordt gehouden. verscholen achter een grote haag liggen hier de graven van patiënten en personeel van de inrichting en staan er de grafmonumenten van de oprichters en hun beider vrouwen.
de bossche schrijver en chroniqueur eric alink schreef over de begraafplaats in 2018, in de online bossche encyclopedie:
"de dodenakker van coudewater ligt in de noordoosthoek van het landgoed. oppervlakte: driekwart voetbalveld. links op het terrein staan zo'n tachtig betonnen kruisjes, met aan weerszijden een naamplaatje. onder het gras liggen armlastige vierdeklaspatiënten begraven, hoofd-aan-hoofd en vaak in verdiepingen. (...) rechts liggen de zerken van rijkere patiënten en enkele medici onder wie van den bogaert en pompe, de grondleggers van coudewater. in hun namen groeit mos."
in de laatste decennia van de negentiende eeuw zijn er de eerste begrafenissen geweest; ongeveer een eeuw later de laatste. in totaal zijn er 159 graven.