zo gaat dat met fotografen... ze willen zelf niet in beeld. kees martens had ik direct bij de opening van de tentoonstelling van zijn werk in het natlab op strijp-s in eindhoven al gewaarschuwd: ik zal je enige tijd hinderlijk volgen.
nee, deze foto is dus niet representatief voor het openingsevenement en misschien ook niet echt voor zijn tronie, maar met al die mensen die hem wilden feliciteren met de opening van de expositie, die dan ook nog eens op zijn verjaardag plaats had, hoorde het schieten van een fraai portret nou ook weer niet direct tot de mogelijkheden.
kees martens bewonder ik vooral om zijn zwart-witfotografie. hij combineert zijn werk als persfotograaf voor onder meer het eindhovens dagblad met autonoom werk, het laatste vaak als extraatje dat hij aan zijn journalistieke werk toevoegt: een kleurenfoto schieten voor de krant, maar dan nog even napraten en een zwart-witplaatje schieten voor zijn werkt als fotografisch kunstenaar.
neem een kijkje op deze prachtige galerij in het natlab, met tientallen zwart-witportretten van bekende en minder bekende mensen uit (voornamelijk) de regio eindhoven.
daarnaast bestaat de tentoonstelling uit ouder werk in kleur van martens' fotografieproject in de eindhovense wijk woensel-west, een probleemwijk die het tij ten goede zag keren, een proces dat kees jarenlang van nabij heeft gevolgd.

altijd weer een genot: het jan heestershuis. een lief museum in schijndel, met altijd weer verrassende tijdelijke exposities, zoals momenteel die van irene schaap (schilderij aan de wand). haar werk is zeker de moeite waard, maar bij deze foto ging het me natuurlijk vooral om het licht, dat rechts naar binnen valt en links op het donker knalt. met in het midden die vaas, die nauwelijks meer dan contouren is.

het hele huishouden draait natuurlijk om haar. op momenten dat het haar uitkomt stelt ze zich aaibaar op, maar alleen in ruil voor eten, knievallen en buigingen - en vooral in ruil voor eten. gelukkig poseert ze ook, en dat doet ze vrijwel dagelijks.