het objet trouvé is een vertrouwd begrip in de kunst. maar gisteren liep ik in boxtel zomaar tegen een hele composition trouvée aan, in de passage riche (klinkt ook al zo lekker frans) in het centrum van het stadje.

ik ben niet zo van het ensceneren. ik fotografeer op straat de dingen (en mensen) zoals ze zich aandienen - of ik fotografeer niet. ik kijk constant uit m'n doppen. dan vind ik vaak wel prachtige composities die anderen voor me lijken te hebben klaargezet. deze compositie van steigers, ladders, een deur, lege cementzakken en graffiti is een goed voorbeeld. die compositie, die stond er dus gewoon - ik hoefde alleen maar af te drukken. eigenlijk is het net zoiets als de beelden die al in de steen zitten: je hoeft alleen de rest maar weg te hakken (aldus een uitspraak die wordt toegeschreven aan michelangelo buonarroti). eigenlijk is het dus allemaal heel simpel, toch?

voor dit soort taferelen moet je een beetje in zwart-wit leren kijken. wat me ook vrijwel meteen opviel, is dat dit - op details na - zomaar een foto van een eeuw geleden zou kunnen zijn. ik dacht direct aan een decor van een slapstick-film - dat ineens charlie chaplin, buster keaton of de hele rataplan aan keystone cops het zo zorgvuldige gecomponeerde tafereel in een handomdraai in een complete chaos zouden kunnen veranderen.

ik was snel! zover heb ik het niet laten komen.
maar oh, wat zou het leuk geweest zijn als dat ineens allemaal gebeurd was...