de beelden zijn vaak schokkend. van uitert neemt bij haar lezing in beeldende zin geen blad voor de mond. we zien de extremen van geweld in brandhaarden overal ter wereld. beelden uit de tienjarige loopbaan van van uitert als fotografe in oorlogen en conflicten. "willen jullie liever dat ik deze foto wegklik", vraagt ze bij een heftig beeld van een dode vrouw. "ja", klink het uit de zaal. volgende dia.

toch is dat weg geklikte heftige beeld de eerste foto van een serie die precies aangeeft waarom het de vughtse fotografe gaat: niet alleen het beeld (dat wel moet laten zien hoe erg het is), maar ook het hele verhaal erachter, het leed dat normaal gesproken in reportages uit conflictgebieden niet te zien is: het beeld dat het verschil maakt tussen sensatie en betrokkenheid. en die betrokkenheid zit dan ook weer in foto's van vrouwen die in erbarmelijke omstandigheden moeten leven als gevolg van hun ondergeschikte positie. vrouwen die lijden. maar dan toch sterke vrouwen. dit zijn de momenten die van uiterts lezing ook een ontroerend verhaal maken.

twee keer stokt het verhaal bij ervaringen waarbij zij zelf ernstig in de problemen kwam. wil ze liever niet over praten. kan ik me voorstellen.

marielle van uitert vertelt het verhaal dat terug te zien is in haar nieuwste boek, 'duizend ogen'. na afloop van haar lezing was in de boekhandel een signeersessie. en daar moest de fotografe natuurlijk wel even gefotografeerd worden...