ik heb joep een kleine tien jaar als collega meegemaakt. ik hoorde, in tegenstelling tot veel van de velen die vanmiddag bij de presentatie van de postume uitgave van zijn werk aanwezig waren, niet tot zijn intimi, maar toch weet ik het zeker: dat hij deze twee nieuwsfoto's op van goghs heeft laten lijken, is geen toeval geweest. je zou nog kunnen denken dat hij van de vrouw in grubbenvorst een pastiche heeft willen maken; die andere tuinder staat voor een achtergrond van rokende schoorstenen (de elektriciteitscentrale van nederweert). het boerenleven en de moderne tijd - een mooi gekozen contrast.
meer ga ik niet verklappen over het boek 'het pixelparadijs, joep lennarts, fotograaf van licht en schaduw' (192 pagina's op het formaat van een lp-hoes). behalve dan dat het mooi is, een prachtig overzicht, voornamelijk in zwart, wit en grijstinten, van lennarts' fotografiecarrière van een kwart eeuw. er is al veel over geschreven. google maar even.
vanmiddag werd het eerste exemplaar van het boek overhandigd aan joeps zoon daniël lennarts. dat gebeurde tijdens een druk bezocht evenement, met mooie toespraken en dito muziek, in de verkadefabriek in den bosch.

in een prachtige tekst wist journalist eric alink het publiek te ontroeren. over een joep lennarts die steeds zichzelf tegen de maatlat legde, zijn werk compromisloos aan bestaande schalen en maatstaven toetste. en dat zie je dan samengebald in dat boek. alink: "eindelijk een document waarin 25 jaar vakmanschap en sociale bewogenheid samenkomen. om die vreugde te onderstrepen, wil ik graag een nieuwe maatstaf introduceren: de schaal van lennarts. die drukt de mate uit waarin je – op welke manier ook – dicht bij een essentie kunt komen. met pixels, letters of bewegingen. met verf, klanken of klei. met denken of doen." maar lees alinks verhaal vooral helemaal. dat kan hier.