
er is een periode in mijn leven geweest waarin ik mij trachtte te bekwamen in het schrijven van verzen. maar wil je hiermee iets bereiken, moet je meer dan alleen ambitie in je mars hebben. en zelfs aan die ambitie ontbrak het eigenlijk wel. het is dus niet echt iets geworden. toch is ooit een van mijn gedichtjes gepubliceerd in een bundel - en wel op de achterpagina van een vers van drs. p. het was een heel beperkte oplage. dat telt dus nauwelijks mee. maar één sonnet heeft toch iets betekend. 'november in de meierij', geschreven in 1994, werd in 1995 (bijna dertig jaar geleden dus) opgenomen in meulenhoffs poëzie-dagkalender, uitgekozen door samensteller hans warren. moet dus drie decennia geleden in de boekhandel hebben gelegen. het zal een toevalstreffer zijn geweest, want pogingen die ik later ondernam om in deze dagkalender iets van mijn werk te laten zien, zijn op niets uitgedraaid (hoewel, op een keer een eervolle vermelding na). u ziet, van dichten komt mi cleine bate.
het is weer november en zojuist is bij het opruimen een velletje papier met het rijmloze sonnet opgedoken. en omdat het er nu toch het jaargetijde voor is, mag het wel een keertje in de herhaling.
november in de meijerij
dorre stoppels op een maïsveld
midden in november
rechte rijen strootjes
in de zwarte grond
riet en slootvuil
smeulend in de berm
de sloten en de greppels
schoon reeds voor de schouw
het wordt hier nooit meer stil
de polder raast en ronkt
ingesnoerd in een corset
van strakgetrokken wegen
hier en daar nog wacht een oude populier
gelaten op de klompenmaker
bij het langsrijden speelde de zon kiekeboe tussen de takken. ondanks enige haast kon ik het niet laten hier toch even voor af te stappen. jaar na jaar lijkt de boom meer uit het lood te geraken. de hoek tussen stam en aarde komt al in de buurt van 45 graden. wie heel goed kijkt, ziet rechts de torenspits van de vughtse sint-petruskerk (depetrus) boven de horizon uitpiepen.
een prachtig archaïsch woord: ommegang. maar het past goed bij deze gang (of gaanderij; ook al zo'n mooi woord dat de krant niet meer haalt) in het evoluon in eindhoven. tijdens de groepsrondleiding in de tentoonstelling 'next nature' ben ik er even tussenuit geknepen om hier op een van de mooiste plekken van dit bijzondere gebouw verzeild te raken, in de parallelle wereld tegenover de visuele herrie aan de andere kant. alleen licht en donker, verder niets. het is als in dat versje van cees buddingh': "maar het mooist is een kooitje met niets erin..."
fuji x-pro3, 1/160 sec, f/4.0 (meike 12 mm), iso 640.
graafmachines zullen nog tot in november het beeld bepalen in het zuidelijke deel van het bossche broek. het brabants landschap, waterschap de dommel en de gemeente sint-michielsgestel willen het landschap terugbrengen naar de staat van voor de ontwatering ten gunste van de landbouw. terug naar de staat waarin het landschap tot de jaren vijftig verkeerde.
nu nog liggen er rijplaten voor de zware machines die het maaiveld hebben afgegraven, maar die worden al langzamerhand weer opgeruimd. op de foto piepen ze links en rechts nog door de struiken heen.
er zijn sloten en begroeiing verdwenen. het landschap oogt kaal, karig. en dat doet het wel goed op een zwart-witfoto. maar zo blijft het natuurlijk niet, want nieuwe vegetatie zal op de schrale gronden terugkeren.
wie goed kijkt ziet spikkeltjes in de lucht. nee, dat zijn geen vuiltjes op de sensor van mijn camera. het zijn heel hoog vliegende vogels.
details van enkele stapels oud hout langs de vogelenzang aan de rand van het bossche broek, waar graafmachines de voedselrijke grond afgraven om op schrale grond bijzondere vegetatie weer een kans te geven.