koolzaad

koolzaad, goud op de grasmat

alex webb

tentoonstelling fotograaf alex webb in kunsthal helmond (helmonds museum)

straatfotografen vervallen nogal eens in zwart-wit. onder hen zijn er met grote namen. de amerikaanse fotograaf alex webb daartegen werkt heel nadrukkelijk in kleur; in sterk verzadigde, levendige kleuren zelfs. in kunsthal helmond is momenteel een prachtige tentoonstelling van webb's straatfotografie te zien. beslist een aanrader. en nog alle tijd: de expositie loopt tot 24 september.

ijsjes eten

vader en dochter smullen van hun ijsjes onder de de kasteel-traverse in helmond. het is zondag 30 april en voor het eerst dit jaar ontluikt op straat een licht geloof aan zomer.

we houden het niet droog

lijnen in het landschap. zware wolkenpartijen. het regent nog net niet, maar we houden het niet droog, hier tussen middelrode en heeswijk…

stof

 

lekker stampen in het stof - ter illustratie van de extreme droogte

droogte

woestijntaferelen om de hoek. een karkas rot weg op de gortdroge bedding van de rivier de aa bij middelrode.

kijken naar je voetafdruk

het antropoceen, het tijdperk van de mens, hoe blij mogen we ermee zijn? niet zo heel erg, zou ik met een sterk gevoel van understatement willen antwoorden. want jezus, wat hebben we er een zootje van gemaakt. we beseffen dat niet elke dag. maar hoe mooi is het als er gewoon musea zijn die je met de neus op de feiten kunnen drukken. zoals de 'kunsthal helmond'. en dat als je met je neus op de feiten staat gedrukt een opkomende depressie strijdt met bewondering, omdat het verval dat onze leefomgeving aantast zulke prachtige beelden op kan leveren. verval - ik heb het vaker gezegd - is uiterst fotogeniek.

'antropoceen' is de tweede grote expositie van de canadese fotograaf edward burtynsky in de kunsthal van museum helmond. samen met de (eveneens canadese) jennifer baichwal en nicolas de pencier legde burtynsky in meer dan twintig landen de voetafdruk van de mens op aarde vast. grote foto's, enorme foto's, indringende foto's. afgewisseld met indrukwekkende video's die ook zo'n beetje 'the making of' vastleggen.
ga kijken in museum helmond. het kan nog tot 11 september van dit jaar.

dierenleed

twan van der heijden bij de doodgereden jonge ree

het autootje dat me voorbij rijdt, stopt een paar honderd meter voor me uit. een man stapt uit, scharrelt en zoekt in de greppel en tilt daar aan één poot een dood jong dier uit. een ree, een geitkalf. “geschoten of doodgereden”, vraag ik. doodgereden dus, constateert de man die zich bekend maakt als twan van der heijden. hij is vrijwilliger van de stichting afhandeling & monitoring fauna-aanrijdingen (samf). en dit is wat hij doet: dode dieren ruimen die door bij het oversteken van de weg het loodje hebben gelegd.
“ik denk dat het een geitkalf van omstreeks mei vorig jaar is”, verklaart van der heijden desgevraagd. vermoedelijk vanmorgen doodgereden langs de vogelenzang in sint-michielsgestel.
doodgereden dieren… ik kijk er toch wel van op als van der heijden vertelt dat vorig jaar in zijn regio in noord-oost brabant ruim 300 doodgereden dieren zijn geruimd. en dat zijn dan alleen nog maar de reeën en herten. in de hele provincie noord-brabant zijn het er vorig jaar zo’n 1.100 geweest. daarnaast zijn er andere verkeersslachtoffers zoals dassen, vossen, herten en wilde zwijnen - ze lopen alles bij elkaar ook in de honderden. zo veel… ik had me dat nooit gerealiseerd.

kasteel willink

'sokkels' op de entree van kasteel heeswijk

heel snel wordt het donker door het over me heen schuivende loodgrijs. het begint plotseling ook hard te waaien. dan schiet ineens vanuit het zuidwesten de lage zon door en gat in de wolken en zie ik: een willink.
de kleur geel in het pleisterwerk en de manier waarop de sokkel wordt aangelicht ademen de magisch-realistische sfeer van bijvoorbeeld 'het gele huis' van kunstschilder carel willink. en bouwwerkjes als deze doen sowieso al denken aan die vele sokkels (al dan niet met beelden erop) in willinks schilderijen. zoiets krijg je dan als cadeautje zomaar ineens voorgeschoteld tijdens je wandeling. ik heb er wel snel voor moeten handelen, want na nog geen halve minuut was het toverachtige beeld verdwenen. de zon hield het helemaal voor gezien.

in de mist

 

 

 

tussen den dungen en berlicum liggen het aa-veld en beekveld. het is een gebied waar de rivier de aa weer meandert terwijl het vroeger een recht-toe-recht-aan waterloop was. het is qua omvang een polder van niks, maar het is er mooi.
nog mooier is het bij mist. de mist, die de lelijkheid (een loonwerkbedrijf, silo's, de provinciale weg n279) op afstand houdt. nou ja, ook zonder mist is het er best mooi hoor. maar mét mist...