op het terras van café 't trefpunt in den dungen spreekt hij me aan.
hoe oud ik ben, wil hij weten.
ik wil niet meteen moeilijk doen, dus ik beantwoord de vraag - hij zal vast nog wel uitleggen waarom-ie het weten wil.
"zesenzestig", zeg ik.
hoe het dan kan dat ik nog zo veel haar heb. en dat het niet grijs is, maar wit. mijn hoofdhaar, mijn snor, mijn baardje... hij denkt dat er gewoon een verfje tegenaan is gegooid.
niets is minder waar, probeer ik hem te overtuigen - maar ik weet niet of me dat zomaar gelukt is.
hoe oud ik denk dat hij is?
"dat is een gevaarlijke vraag", zeg ik. maar dat gevaar ga ik niet uit de weg.
"toch een aardig eind in de zeventig", luidt mijn antwoord.
"tachtig", zegt-ie.
tachtig, dat had ik dus voorzichtig genoeg gegokt.
en hij vertelt dat-ie vier keer nederlands kampioen is geweest en tweemaal wereldkampioen. wielrennen. bij de amateurs. op de weg. en of ik dan misschien weet wie hij is...

nee dus. elke wielerfanaat zal het ongetwijfeld weten, maar ik dus niet.
"ik weet niets van sport", beken ik hem. "ik kijk nooit naar sport op televisie, lees nooit over sport in de krant. het sportkatern gaat altijd ongelezen de papierbak in. sport moet je bedrijven, maar sport is geen nieuws."
wat ik bedoel: ik fietste vroeger mijn eigen wielertoertochten en liep gewoon mijn hele en halve marathons zelf. ook nu nog maak ik mijn rondjes (maar dan in ouwemannentempo). zelf doen. niet op de bank kijken naar wat anderen ervan maken. passieve sportbeoefening... dat komt toch wel heel dicht in de buurt van een contradictio in terminis.

toch vraag ik hem dan heel schuldbewust naar zijn naam.
"cor van engeland", zegt hij, "uit schijndel".
ik beken hem dat het me niets zegt. en dat is dan meteen een van de weinige momenten dat ik het jammer vind dat ik helemaal niets van sport weet.

twee maal wereldkampioen amateurs op de weg.
vier maal nederlands kampioen.

thuisgekomen zoek ik het op. ergens op een voor google voorgeschotelde webpagina lees ik:
"een andere schijndelse renner die furore maakte was cor van engeland een renner die goud in zijn benen had maar een beetje te wild omsprong met zijn capaciteiten. vooral zijn vlijmscherpe eindsprint was zeer geducht, in een seizoen behaalde hij meer dan 20 overwinningen."