(bijna dubbel) zelfportret

we kennen ze van vroeger van de kermis, de lachspiegels. zijn ze er nog steeds op de kermis? geen idee. sinds mijn kinderjaren heb ik deze vorm van volksvermaak gemeden als de builenpest. ik bedoel dit niet arrogant. ik heb er gewoon niks mee (zoals ik niks met carnaval heb).

hier, in het hartje van zaltbommel, zag ik mijzelve - in een in hoogglans geschilderde deur van een poortje - figureren in een film die verdubbeling met halvering combineert. verdubbeling omdat de reflectie mijn persoon deels verdubbelt, halvering doordat het lijkt of daar een slanke persoon staat, hetwelk de waarheid nogal geweld aandoet. maar je komt aardig in de buurt als je beide reflecties bij elkaar optelt ;-).

los van dit alles: het is alsof je een zeventiende-eeuws olieverfschilderij voorgeschoteld krijgt. geachte meneer rembrandt, ik voelde me vereerd...

een in hoogglans geschilderde deur wordt al gauw een lachspiegel

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *