tempus fugit (of niet?)

elise van der laan vertelt in tropisch orvelte het verhaal van 'de oudste foto van drenthe'

aan een goed verteld verhaal hoeft echt niet alles helemaal te kloppen. als dat een eis zou zijn, bestonden sprookjes niet. dus mogen we voor even best aannemen dat de tijdmachine van doctor tempus bestaat. en dat het enorme apparaat op een gegeven moment rondrijdt op een tropisch toeristisch festival in het drentse orvelte.
bij de tijdmachine vertellen elise van der laan (foto) en toine straatman van theaterproductiebedrijf van straat tot laan verhalen van toen, van kort geleden tot de laatste ijstijd aan toe. toine weet een jongetje van een jaar of zes te imponeren met een verhaal over een in de buurt gevonden mammoetkies. een groepje volwassenen palmt hij in met de laatste in de provincie gevonden authentieke ("maar natuurlijk wel een replica") schedel van een sabeltandtijger.
en elise... "kent u de oudste foto die in drenthe is gemaakt", vraagt ze me (ze heeft die camera om m'n nek natuurlijk al zien hangen). nee, die foto ken ik natuurlijk niet. ze graaft wat in koffers en komt tevoorschijn met een foto van een oude vrouw in een ovaal, maar gevat in een rechthoekig lijstje. "nee echt hoor, helemaal authentiek."
maar ik kijk eens goed en zie moiré in het beeld. en ik snap natuurlijk ook wel dat je niet zomaar rondloopt met een oorspronkelijke foto uit de negentiende eeuw. we maken het erop af dat de getoonde foto een heus origineel heeft.
het zijn mooie verhalen waarmee de medewerkers van doctor tempus ons verrassen.
de tijdmachine van doctor tempus... die meneer tempus heet toch niet toevallig fugit van zijn achternaam, vroeg ik elise. maar nee, dat is 'm niet, verzekerde zij me.
de tijd mag dan verstrijken maar dat levert hooguit meer verhalen op.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *